Srey Samorn is 60 jaar en werkt op het land in een klein dorpje in Cambodja. Ze deelt een klein huisje met haar familie. Iedereen helpt mee op het land en haar dochters verkopen nootjes in een kraampje langs de weg.
Ongeveer vijf jaar geleden werd Srey met een pijnlijk rechteroog wakker. Toen ze in de spiegel keek zag ze dat haar oog helemaal naar beneden hing. Door acute glaucoom was de druk in haar oog plotseling heel hoog geworden. Als gevolg hiervan werd Srey blind aan haar rechteroog. Toen deze hardwerkende vrouw een jaar geleden merkte dat het zicht in haar linkeroog afnam, sloeg de paniek toe.
“Ik merkte dat mijn zicht minder werd en dat ik niet meer goed op het land kon werken. Ook het bereiden van voedsel ging niet meer goed. Mijn kleinkinderen maakten vaak grapjes dat ik onhandig was. In de schemer durfde ik niet meer alleen te lopen. Mijn huis ligt afgelegen en er zitten veel hobbels in de paadjes. Ik ben een paar keer gestruikeld. Omdat ik niet wilde vallen en niet meer goed voor het huis en eten kon zorgen, bleef mijn kleindochter vaak thuis op schooldagen om mij te helpen. Van iemand in mijn dorp hoorde ik dat er een nieuwe oogkliniek is in Svay Rieng, waar arme mensen gratis oogzorg kunnen krijgen. Samen met mijn kleindochter en mijn neef ben ik met de motor taxi naar de kliniek gekomen”.
De verpleegkundige vertelt dat er niets meer kan worden gedaan aan het rechteroog van Srey Samorn. Aan haar linkeroog heeft ze staar, wat wereldwijd de meest voorkomende oorzaak van blindheid is. In de meeste gevallen is staar gelukkig goed te verhelpen met een kleine operatie. Srey Samorn is die ochtend geopereerd aan haar linkeroog. Ze zit op een bed, samen met haar kleindochter en haar neef. Doordat haar oog is afgeplakt met een kapje en ze aan haar andere oog blind is, kan ze nu helemaal niets zien. Angstig zwaait ze met haar handen om zich heen. Ze wordt iets rustiger wanneer ze de handen van haar kleindochter voelt. “Ik vind het zo spannend allemaal. Ik zie nu helemaal niets en ik ben bang dat de operatie mislukt is. Dan ben ik helemaal blind”. Srey wil het kapje van haar oog halen om te testen of ze kan zien. Haar kleindochter houdt haar handen stevig vast “Niet het kapje er af trekken oma. De dokter zegt dat je het tot morgen moet laten zitten”.
De volgende dag zit Srey te wachten tot de oogarts komt. Zodra de arts het kapje van haar oog haalt begint Srey te joelen en te huilen. “Ik kan zien! Ik kan jullie allemaal zien! Eindelijk kan ik al deze mensen echt ontmoeten en weet ik met wie ik praat”. De opluchting en vreugde zijn groot. “Ik ga iedereen over deze oogkliniek vertellen. Bedankt allemaal, nu kan ik verder leven. Nu kan mijn kleindochter weer naar school en kan ik zonder angst op het land werken”. Srey heeft een glimlach van oor tot oor.
De oogarts controleert het oog van Srey om te zien of de operatie goed gelukt is. Het ziet er heel goed uit. Het zicht in haar linkeroog is goed herstelt.
Srey mag diezelfde dag nog naar huis, waar de rest van haar familie op haar wacht. Haar kleinkinderen komen aan op de fiets. Ze hebben fruit gehaald om te vieren dat oma weer thuis is. “Kijk hoe mooi mijn kleinkinderen zijn! Nu kan ik weer met ze spelen en ze bewonderen”.
In het kleine huisje wonen acht mensen. Beneden kunnen ze koken en zitten, boven is een ruimte om te slapen. In het midden van de boven ruimte hangt een gordijn, om zo een aparte kamer voor de kinderen te maken. De dochter van Srey vertelt “We hebben niet veel geld. Met onze inkomsten kunnen we net rond komen. We zijn erg dankbaar dat er goede gratis oogzorg is voor ons”.
De familie is blij dat oma weer thuis is!